Eg veit ikkje om det er lov for ein mann å skrive her, men eg skal våge meg ut:

Det er noko med desse mannfolka i desse dagar. Dei tør ikkje å avlegge eit løfte med munnen, i alle fall om dei ikkje får eit lite spark. Og det treng dei. Dei fleste har nok ingenting i mot å gifte seg, men dei veit ikkje korleis dei skal spørje. Det fungerar nok fint sånn som det går og det er då er det jo det å fire heller ikkje noko som tvinger seg på for dei. Så lar dei være. Ærleg talt mine damer: Dei fleste menn er glad for å bli spurt, for det er mykje enklare å svare enn å spørje.

Ekteskapet forandrar ikkje så mykje i parforhaldet, den den gir familien ein trygg ramme. Eg måtte oppleve at ein man døde 2 månder før han skulle gifte seg. Bryllaupet var bestillt og så blei det hjarteinfarkt under ein joggetur med 35 år. Ho var student mit i avsluttande eksamen og forledrane hans hold på å kasta ho ut av leiligheita hans. Dei tvang ho til å levere dagbøkane hans frå seg til dei og sumerte opp kvar einaste dag dei var i lag som godt eller vondt ...

Dei fleste karer er klar for å sei ja og skuddårsfrieri er ei god anledning. Eg skriv akkurat ei andakt om dette. Bortset frå dei der dokke veit frå før at ikkje er nokon vits å spør tror eg nesten alle er glad for å bli spurt og svarer ja. Og er ein mann så må ein svare JA i alle fall om ein har barn i lag med dama, både for sin eigen del (eg er skilsmissbarn), barna sin del og æren.

Eit ord til desse guttar som meiner at dei dei ikkje tør å avlegge eit slik løfte, men som har  barn i lag med kjæresten sin: To som har vært gift, og som skiller lag igjen kan late som om dei aldri møte kvarandre. Men har de barn i lag - uansett om de er gifte eller ei - er de knytta til kvarandre livet ut i gode og vonde dagar, sjølv om dei ikkje bor i lag.

Kjære damer, Vær modig og spør! Eg trur det einaste de treng å være redde for er at han ikkje vil har denne kjempe store festen. Der det er eit ynskje, der er det også ein veg:

Grillparty i standen for ballsal.

Eit lite nesten hemeleg bryllaup på kyrkjekontoret eller i kyrkja med (nesten) berre forloverne og kanskje seinare når ein har råd til det og kjenner for det: Ein stor fest med velsigning i kyrkja.

Å invitere til barnedåp og ta med giftemål i same slengen (Eg var med på fleiere vellykka  overraskelses bryllaup, der ikkje ein gong bestemora visste om det.)

Vær også kreativ med å snakke om namn: nesten alt er lov in den norske namnelova. Samuarar kan søke om same etternamn, mens ektefeller kan halde på kvar sitt. Ei par fant på ei lur løsning: Begge to tok pikenamnet henna som mellomnamn og etternamnet hans som etternamn.

Lykke til !